هفت روز گذشت، هفت روزِ لعنتی...

عزادار که شدیم بچه بودم، با اینهمه حال خیلی زود فهمیدم اصلا خوشم نمیاد از اینکه آدما بذارن برن تو آسمون پیش خدا، حتی اگه شهید شده باشن و قرار باشه که هر روز از اون بالا برامون دست تکون بدن و توی بهشت یکریز شیرعسلی بخورن...

توی اون دوران سیاه آدمهای زیادی اومدن خونه وما و رفتن، از بین اون همه آدم چهره یک نفر اما هنوز به روشنی توی ذهنم هست: خانم جوون خوشگل و خوش قد و بالای غریبه ای که از در خونه یکسر به طرف مادرم اومد، روی زمین کنارش ولو شد و در حالی که مادرم رو بغل کرده بود و به آغوش میفشرد هقه میزد و میگفت: «خانم خوش به حالت، خانم خوش به سعادتت،‌ای کاش برای منم فقط یه تیکه استخونش رو میووردن» و هیچ یادم نمیره که مادرم هم درحالی که ضجه میزد فریاد میکشید «آخه ای خدا! ما درمونو به کی بگیم؟!» و من با همه کوچیکیم یه گوشه مچاله شده بودم و نمیفهمیدم که جریان چیه، فقط بعدتر که شنیدم شوهر اون خانم مفثودالاثر بوده، تونستم پیش خودم نتیجه گیری کنم که شهید شدن باید خیلی بهتر از مفقودالاثر شدن بوده باشه...

سالها از پی هم گذشت و بزرگتر شدم. اسرا که برگشتن خیلیها از دیدن دوباره عزیزانشون اشک شوق به دیده اووردن. توی همون ایام بود که آشنایی برای مادرم تعریف میکرد: «نمیدونی، اولش که برگشت همه یه ذوقی داشتن، اما از روزی که اومده یکسره مریضه، حوصله اعصاب نداره، اصلا به کل عوض شده، مادره طفلی داره چی میکشه... به خدا همون بهتر که ازش بی خبر بودن و همیشه چشم به راهش میموندن» و من یاد گرفتم که اگه شهید شدن بهتره از مفقودالاثر شدن، مفقودالاثر شدن هم بهتره از اسیر شدن...

روزگار طولانی ای گذشت و به مرور زمان خاطرات سیاه و دردناک من کمرنگ شدن و دیگه حتی فکرشم نمیکردم که زخم کهنه روزی سر باز کنه و به معادله ای که یاد گرفته بودم بخش جدیدی اضافه بشه، در طول هفت روز گذشته اما اتفاقاتی افتاد: کمی بعد از سالگرد انقلاب و در روز شنبه گذشته -۲۶ بهمن- مردی جانباز به نشانه اعتراض خودش رو روبروی مجلس به آتیش کشید و رییس مجلس اون شخص رو معتاد و دیوانه خطاب کرد و درست کمی بعدتر جانباز دیگری نیز روبروی بنیاد شهید و به نشانه اعتراض دست به کارمشابهی زده و در پی شدت جراحات وارده درگذشت ، به همین سادگی!

برای من اقدام این افراد به خودسوزی چندان عجیب نیست. خیلی دردناکه روزگار مردانی که توی دوران خاصی قید زن و بچه و پدر و مادر و کار و تحصیل رو زدن تا از وطنشون دفاع کنن و امروز روز باید به سختی روزگار بگذرونن... از یک طرف منفور جامعه هستن و تا اسمشون میاد بلافاصله همه تصویر یک آدم ریشوی شیکم گنده خر مذهب نفهم میاد تو ذهنشون که داره مفت مفت میخوره و واسه خودش ول میگرده بدون اینکه کسی حتی برای لحظه ای به این فکر کنه که بخش زیادی از این افراد انسانهایی بودن از جنس خودشون که آرزوهاشون رو پشت سر گذاشتن تا امروزِ روز دوباره از ایران ما یک مستعمره عربی ساخته نشه، و از طرف ديگه حکومت وقت هم فقط از آبرو و اعتبار اين افراد چماقی درست کرده برای سرکوب مخالفين و توده های مردم بدون اينکه به دور از تبعیض و به معنای واقعی ذره ای احترام و ارزش برای این قشر قائل باشه...

روزگار غريبيه و توی این روزگار غریب توی مملکت خودت از همه جا غريبتری!

روزگار غريبيه، شهيد بودن بهتره از مفقودالاثر بودن، مفقودالاثر بودن بهتره از اسير بودن، اسير بودن بهتره از جانباز بودن و در اين بين شايد حيوان بودن کلا بهتره از زنده بودن و انسان بودن...

روزگار غريبيه، آدمها رو ديگه بر اساس انسانيت متر نميکنن، اگه معتاد باشی ديگه انسان نيستی، اگه بهايی باشی ديگه انسان نيستی،‌اگه موهات از زير روسريت بيرون زده باشه ديگه انسان نيستی، اگه دگرانديش باشی ديگه انسان نيستی... و حتی اگه هیچ کدوم از اينها هم نباشی فقط ايرانی بودنت کافيه که از همه حقوق انسانی محروم باشی...

آقايان وزير! آقايان وکيل! آقايان رهبر! من آدم بد دهنی نيستم اما "تف به شرافت نداشته همه شما"

.