ترس ها، تردیدها و سبزه ای که برای مام وطن گره خواهم زد...

جدیدا گاهی از نوشتن میترسم، از وبلاگم، از همین حرفهای کوچولویی که میزنم... دیشب موقع خواب به خودم گفتم "آخه دختر خوب، تو رو چه به سیاست؟! الان کلی از همسن و سالهای تو آرزو داشتن جای تو بودن و صفا سیتی، اونوقت تو تا وقت گیر میاری شروع میکنی به خوندن و نوشتن؟! خوشت میاد وقتی میری ایران توی صف پاس کنترل پاهات بلرزه؟! مگه اونایی که گرفتن و بردن و کشتن چی گفته بودن؟! مگه خون تو از خون اونهای دیگه رنگینتره؟! آخه تو تحمل زندون داری؟! تحمل شکنجه داری؟! به مادرت فکر کن که اگه بلایی سرت بیاد چیکار باید بکنه، به خونواده ات فکر کن، به آینده ات..." و تو همین افکار پریشون و درهم برهم بودم که خوابم برد...
دلتنگ و زار توی پارکی روی یه نیمکت نشسته بودم و داشتم به یاد مادرم اشک میریختم که خانم مسنی به طرفم اومد و ازم پرسید "برای چی داری گریه میکنی؟!" گفتم "دلم برای مادرم تنگ شده" گفت "خب برو دیدنش" گفتم "نمیتونم، آخه راهمون از هم خیلی دوره" خانمه گفت "خب چرا اینقدر از مادرت دور شدی؟!" با این حرفش یه چیزی توی دلم به هم تابیده شد و گریه ام شدت گرفت، ناخودآگاه شروع کردم به لعن و نفرین، دستهامو گذاشته بودم روی صورتم و هقه میزدم، یکریز میگفتم "ای لعنت به اونهایی که منو از مامانم دور کردن، خانم باور کن من نمیخواستم از مامانم دور بشم، همش تقصیر اون بی شرفهاست، همش تقصیر اون بی همه چیزهاست..." گلوم درد گرفته بود، چشمام هم همینطور، از خواب که پریدم واقعا داشتم گریه میکردم، تو خودم مچاله شده بودم و زار میزدم، حال بدی داشتم، دلم داشت میترکید، تنهایی، تاریکی، دلتنگی...
آروم نمیشدم، زخم کهنه سرباز کرده بود... من اینجا رو دوست دارم، آرامشش رو و امنیتش رو و از همه مهمتر آزادیش رو، اما واقعیت اینه که اگه شرایط کشور خودم مناسب بود چرا باید کوچ میکردم؟! چرا باید همه وابستگیهای عاطفیم رو رها میکردم و روی دلم پا میذاشتم؟! چرا باید سرزمین مادری رو ترک میکردم و به یک کشور غریبه میومدم؟!
تازه فهمیدم این همه مدت این من نبودم که پا روی دم سیاست میذاشتم، بلکه این سیاست بوده که خودش رو مثل یک وصله ناجور به من چسبونده و خیال جدایی هم نداره، تازه فهمیدم چرا نمیتونم ساکت و بی تفاوت سرم رو به کار خودم گرم کنم، تازه فهمیدم اون چیزی که من رو اینهمه از مادرم دور کرده چی بوده...
دلم گرفته، همیشه اینطور نیست، ولی الان گرفته، دیروز که با مادرم حرف میزدم تنهایی و حسرت توی صداش موج میزد، میگفت حتما برم سیزده بدر، میگفت حتما سبزه گره بزنم... نمیدونم، شاید رفتم، شاید سبزه هم گره زدم، برای خودم که نه، برای مام میهن تا شاید گشایشی بشه و همه ایرانیای دور از وطن بتونن دوباره در آغوش پرمهرش جا خوش کنن...
"روزهای روشن خداحافظ، سرزمین من خداحافظ" از هایده، تقدیم به همه دوستان خوبم، دلتون همیشه شاد و لبتون خندون